Rabb'im Ailelerine Sabır Versin...

Soma'da vuku bulan üzücü olaydan bu yana hiçbirşey yazmadım, yazamadım...

Olay tazeyken bu durumu kabullenemedim hiç yaşanmamış gibi davranabilmek istedim. Çünkü bu

yıl benim için acı kayıplarla dolu bir yıl oldu. 11 Mart günü ölüm ile tanıştım. Ilk kez ölümün ne olduğunu ne anlama geldiğini iliklerime kadar hissettim. Anne olmayan anneliği bilemezmiş ya , işte çok yakınını sevdiğini kaybetmeyen de ölümü gerçek anlamıyla anlayamazmış bunu öğrendim.  Çünkü ilk kez çok sevdiğim bir yakınımı canım dedemi kaybettim... Bu güne kadar hep yanıbaşımızdaydılar. Her Bayram elini öpmek istediğimiz fakat sanki bizi hiç bırakmayacaklarını düşünüp belki en az bir defada olsa bir dahaki bayrama ertelediğimiz canlarımızın parçasıydılar. Bu o kadar acı ki.. Böyle anlarda insanlığımızı sorguluyorum, sanki insan olmaktan çıkmış merdiven altı Çin malı makinelere dönüştüğümüzü düşünüyorum. Hemde ne makina ama... Benim için dedemin anlamı çok farklıydı üstelik annesinin ismini taşıyorum dedemin, ilk ismim olarak. "Zarife" . Ben düzenli olarak günlük tutan biriyim, şuan günlüğüme bir göz gezdirdim dedemin vefatını öğrendiğim güne. Burada yazamayacağım öyle derin yaralar almışım ki o gün, okurken hala gözlerimden yaşlar akabiliyor. Üstelik yine aynı gün ablamların cenazeye gelirken arabalarının takla atıp metrelerce yuvarlanması ve arabadaki 9 yaşındaki yeğenim de içerisindeyken... Ve herşeye rağmen güçlü durmaya çalışmak. Rabb'ime şükürler olsun ki ablam,eniştem ve yeğenim sağlam atlattılar verilmiş sadakaları varmış. 

İşte bu yüzden bu kömür ocağı kazasını  can kayıplarını kabullenemedim ilk zamanlar. Bu yazımın başlığının nedenini de anlamışsınızdır...

Ben soma'daki kardeşlerimize öldü diyemiyorum. Onlar önce ailesinin ekmek parası için daha sonra milleti için çalışırken, bu uğurda can verdiler ve tabiki Allah bilir ama benim gözümde şehitler ve öyle de kalacaklar... Hepimizin başısağolsun ve Allah rahmet eylesin...